هـمیشه این گونه بوده است ...

هـمیشه این گونه بوده است کسی را که خیلی دوست داری زود از دست می دهی ، پیش از آنکه خوب نگاهش کنی مثل پرنده ای زیبا بال می گیـرد و دور می شود. 

فکر می کردی می توانی تا آخرین روزی که زمیـن به دور خود می چرخد و خورشید از پشت کوهها سرک می کشد در کنارش باشی...

هنوز بعضی حرفهایت را به او نگفته بودی هنوز هـمه ی لبخندهای خود را به او نشان نداده بودی.

 هـمیشه این گونه بوده است ... 

کسی که از دیدنش سیـر نشده ای زود از دنیای تو می رود ، وقتی به خودت میای که حتی ردی از او در خیابان نیست... 

فکر می کردی می توانی با او به تـمام باغ ها سر بزنی و خرده های نان را به مرغابی های تنها بدهی. 

هنوز روزهای زیادی با او باید به تـماشای موجها می رفتی ... 

هنوز ساعت های صمیمانه ای باید با او اشک میـریـختی ... 

هـمیشه این گونه بوده است... 

وقتی دورت پر است از نیلوفرهای پرپر ، خوابـهای بی رویا و آینه های بی قاب ... 

وقتی از هـمیشه بیشتر به او مـحتاجی ناباورانه او را در کنارت نـمیبینی... 

فکر می کردی دست در دست او خنده کنان به آن سوی نرده های آسـمان خواهی رفت و دامنت را از بوسه و نور پر خواهی کرد... 

هنوز پیـراهن خوشبختی را کامل بر تن نکرده بودی ... 

هنوز ترانه های عاشقی را تا آخر با او زمزمه نکرده بودی ... 

هـمیشه این گونه بوده است ... 

او که برای هـمیشه می رود آنقدر تنها می شوی که نام روزها را فراموش می کنی... 

از عقربه های ساعت می گریزی و هیچ فرشته ای به خوابت نـمی آید... 

احساس می کنی به دره ای تـهی از باران و درخت سقوط کرده ای ... 

احساس می کنی کلمات لال شده اند پل ها فرو ریـخته اند ، دستها یخ کرده اند و پروانه ها سوخته اند...  

راستی اگر او هنوز نرفته است ، اگر هنوز باد هـمه ی شـمعهایت را خاموش نکرده ، قدر تک تک نفسهایش را بدان و به فرشته ای که می خواهد او را از زمیـن تو به آسـمان کس دیگری ببـرد بگو :

 " تو را به صدای گنجشک ها و بوی خوش آرزو ها سوگند می دهم او را از من نگیر... "