شمع و پروانه

وقتی خورشید طلوع کرد از پشت پنجره کلبه ای قدیـمی، شـمع سوخته ای را دید که از عمرش لـحظاتی بیش نـمانده بود.

به او پوزخندی زد و گفت: دیشب تا صبح ، خودت را فدای چه کردی؟

شـمع گفت: خودم را فدا کردم تا که او در غربت شب غصه نخورد.

خورشید گفت: هـمان پروانه که با طلوع من تو را رها کرد!

شـمع گفت: یک عاشق برای خوشنودی معشوق خود هـمه کار می کند و برای کار خود هیچ توقعی از او ندارد زیرا که شادی او را شادی خود می داند.

خورشید به تـمسخر گفت: آهای عاشق فداکار ، حالا اگر قرار باشد که دوباره به وجود آیی ، دوست داری که چه چیزی شوی؟

شـمع به آسـمان نگریست و گفت: شـمع...دوست دارم دوباره شـمع شوم.

خورشید با تعجب گفت:شـمع؟؟

شـمع گفت:آری شـمع...

دوست دارم که شـمع شوم تا که دوباره در عشقش بسوزم و شب پروانه را سحر کنم.

خورشید خشمگین شد و گفت: چیزی بشو مانند من تا که سالـها زندگی کنی ، نه این که یک شبه نیست و نابود شوی!

شـمع لبخندی زد و گفت: من دیشب در کنار پروانه به عیشی رسیدم که تو در این هـمه سال زندگیت به آن نرسیدی...

من این یک شب را به هـمه زندگی و عظمت و بزرگی تو نـمی دهم.

خورشید گفت: تو که دیشب این هـمه لذت برده ای پس چرا گریه می کنی؟

شـمع با چشمانی گریان گفت: من از برای خودم گریه نـمی کنم ، اشکم از برای پروانه است که فردا شب در آن هـمه ظلمت و تاریکی شب چه خواهد کرد.

شـمع گریست و گریست تا که برای هـمیشه آرامید.